სარკის ბილიკები, ქვაკუთხედი

ალეხანდრა პისარნიკი

ესპანურიდან თარგმნა ირაკლი ყოლბაიამ

სარკის ბილიკები

I.
და, რაც მთავარია, უცოდველად იყურო. ისე, თითქოს არაფერი ხდებოდეს, რაც აშკარაა.

II.
მაგრამ შენ მინდა გიყურო მანამ, სანამ შენი სახე არ გაეცლება ჩემს შიშს, როგორც ჩიტი ღამის ბასრი პირიდან.

III.
როგორც ვარდისფერი ცარცის გოგონა მეტისმეტად ძველ კედელზე, წვიმის მიერ უეცრად წაშლილი.

IV.
როგორც როდესაც იშლება ყვავილი და ამჟღავნებს გულს რომელიც არ აქვს.

V.
ჩემი სხეულისა და ხმის ყოველი ჟესტი, რათა ძღვნად მაქციონ, ტოტად, ქარმა რომ მიატოვა ზღურბლზე.

VI.
დაფარე შენი სახის მეხსიერება იმის ნიღბით ვინც იქნები და დააფრთხე გოგონა რომელიც იყავი.

VII.
ორივეს ღამე ნისლით გაიფანტა. ეს ცივი საკვების ჟამია.

VIII.
და წყურვილი, ჩემი მეხსიერება წყურვილისაა, მე დაბლა, ფსკერზე, ჭაში, მე ვსვამდი, მახსოვს.

IX.
დაეცე როგორც დაჭრილი ცხოველი, იქ, სადაც გამოცხადებების ადგილი იყო.

X.
როგორც ის, ვისაც არაფერი უნდა. სულ არაფერი. პირი ამოკერილი. ქუთუთოები ამოკერილი. ჩემი თავი დამავიწყდა. შიგნით ქარია. ყველაფერი ჩარაზული და შიგნით ქარი.

XI.
მდუმარების შავ მზეში სიტყვები მოოქრულან.

XII.
მაგრამ მდუმარება ცხადია. ამისთვის ვწერ. მარტო ვარ და ვწერ. არა, არ ვარ მარტო. არის აქ ვიღაც, ვინც თრთის.

XIII.
რომც ვთქვა მზე და მთვარე და ვარსკვლავი, ვგულისხმობ იმათ, რაც მე მემართება. და მე რა მსურდა?
მსურდა სრული სიჩუმე.
ამისთვის ვსაუბრობ.

XIV.
ღამეს მგლის ყმუილის ფორმა აქვს.

XV.
წინასწარ განჭვრეტილ სურათში დაკარგვის სიამე. მე წამოვდექი ჩემი გვამიდან, მე წავედი იმის საძებნელად, ვინც ვარ. პილიგრიმი ჩემი თავისგან, გავეშურე იმისაკენ, რომელსაც სძინავს ქარპირა მხარეში.

XVI.
ჩემი უსასრულო დაცემა ჩემს უსასრულო დაცემაში, სადაც არავინ მელოდა, რადგან რომ შევხედე იმას, ვინც მელოდა, ვერ ვიხილე ვერაფერი ჩემი თავის გარდა.

XVII.
რაღაც დაეცა მდუმარებაში. ჩემი უკანასკნელი სიტყვა იყო მე მაგრამ ვიგულისხმე მანათობელი განთიადი.

XVIII.
ყვითელი ყვავილები ლურჯი მიწის წრეს ათანავარსკვლავედებენ. წყალი, ქარით სავსე, ცახცახებს.

XIX.
დღის თვალისმომჭრელობა, ყვითელი ჩიტები დილით. ხელი სიბნელეს ნასკვავს, ხელი მიათრევს დამხრჩვალი ქალის თმას, რომელიც არ წყვეტს სარკეში მიმოსვლას. სხეულის მეხსიერებასთან დასაბრუნებლად, უნდა დავუბრუნდე ჩემს მგლოვიარე ძვლებს, უნდა გავიგო რას ამბობს ჩემი ხმა.

1962 წ.




ქვაკუთხედი

არ შემიძლია, ჩემი ხმით ვილაპარაკო, მხოლოდ ჩემი ხმებით.

მისი თვალები ტაძარში შესასვლელი იყო, ჩემთვის, მოხეტიალისთვის, რომელსაც უყვარს და კვდება. და ვიმღერებდი სანამ ღამეს არ შევერწყმოდი, სანამ არ განვიქმნებოდი, შიშველი, ტაძრის შესასვლელთან.

სიმღერა, რომელსაც ვკვეთ, როგორც გვირაბს.

შემაწუხებელი მყოფობები,
ჟესტები ფიგურების, რომლებიც ცოცხლად გვევლინებიან იმ აქტიური ენის მუშაობით, მათ რომ ემოწმება,
ნიშნები, უხსნარ შიშებზე რომ მიგვანიშნებენ.

საძირკვლების ვიბრაცია, საფუძვლების ცახცახი, წვეთა და ბურღვა,
და ვიცოდი სად ბინადრობს ის, ამდენად სხვა რომელიც არის მე, რომელიც იცდის, როდის მოვკეტავ, რათა შემიპყროს და აშროს და ბურღოს საძირკვლები, საფუძვლები,
ის, რომელიც მეწინააღმდეგება ჩემს შიგნიდან, შეთქმული, იხელთებს ჩემს ვერან მიწას,

არა,
რამე უნდა ვქნა,
არა,
არ უნდა ვქნა არაფერი,

რაღაც ჩემში არ ნებდება ფერფლის შადრევანს, რომელიც შიგნიდან მანგრევს იმით, რომელიც არის მე, ჩემით, რომელიც ვარ ის და რომელიც ვარ მე, მისგან ენით აღუწერლად განსხვავებული.

იმავე მდუმარებაში (და არა თვით მდუმარებაში) გადაყლაპო ღამე, ღამე უსაზღვრო, ჩაძირული დაკარგული ნაბიჯების მალულობაში.

არ შემიძლია ვილაპარაკო არაფრის სათქმელად. ამრიგად ვკარგავთ ჩვენს თავებს, მე და ლექსი, ფუჭ მცდელობაში, გადმოვწეროთ მხურვალე კავშირები.

სად მიჰყავს ის ამ ნაწერს? შავში, უნაყოფოში, ფრაგმენტულში.

თოჯინები, გამოშიგნული ჩემი ანტიკური თოჯინის ხელებით, სუფთა სატენის პოვნის იმედგაცრუება (შენი მეხსიერება, სუფთა ტრამალი): მამა, რომელიც ალბათ ტირესიასი იყო, მდინარეში ტივტივებს. მაგრამ შენ, რატომ მიეცი ნება, მოეკალით, სანამ თოვლიანი ვერხვების ამბებს უსმენდი?

მე მსურდა, ჩემს თოჯინას თითებს შეეღწიათ გასაღებებში. მე არ მსურდა, შევხებოდი კლავიშებს, როგორც ობობა. მე ჩაძირვა მსურდა, თავის მილურსმვნა, თავის გამობმა, განამარხება. კლავიშებში შესვლა მსურდა, რათა შემეღწია მუსიკის შიგნით რათა მქონოდა სამშობლო. მაგრამ მუსიკა იძვროდა, ქროდა. მხოლოდ მისამღერის ხელახალი წამოწყებისას ღვივდებოდა ჩემში იმედი, რომ წარმოიქმნებოდა რაღაც მატარებლების სადგურის მსგავსი, ვგულიხმობ: მყარი ამოსავალი წერტილი, ადგილიდან, ადგილისკენ, ადგილთან კავშირში, მასთან შერწყმული. მაგრამ მისამღერი მეტისმეტად ხანმოკლე იყო, იმდენად, რომ მე ვერ შევძელი სადგურის აღმართვა, რადგან ვერ მექნებოდა ერთ საკმაოდ ლიანდაგსამცდარ მატარებელზე მეტის იმედი, რომელიც მრუდდებოდა და იბრიცებოდა. მაშინ მივატოვე მუსიკა და მისი ვერაგობები, რადგან მუსიკა იყო მუდამ მეტისმეტად მაღლა ან მეტისმეტად დაბლა, მაგრამ არასდროს ცენტრში არა შერწყმისა და შეყრის ადგილას. (შენ, რომელიც იყავი ჩემი უცალო სამშობლო, სადღა გეძებო? იქნებ ამ ლექსში, რომელსაც ვწერ.)

ერთ ღამეს, ცირკში, აღმიდგა დაკარგული ენა, იმ წამს, როდესაც მხედრებმა, ჩირაღდნებით ხელში, მძვინვარე წრეზე გააჭენეს თავიანთი შავი რაშები. ჩემს უნეტარეს სიზმრებშიც კი არ იარსებებს ანგელოზების გუნდი, რომელიც მიაწვდის ჩემს გულს ამ მხურვალე ბგერების მსგავს რამეს, ფლოქვები რომ გამოსცემდნენ ქვიშებზე.

(და მითხრა: დაწერე; რამეთუ ეს სიტყვები სარწმუნოა და ჭერმარიტი.)

(კაცი ან ქვა ან ხეა, ვინც დაიწყებს სიმღერას...)

და ეს იყო სათუთად მთრთოლვარე ჟრუანტელი (ამას ვამბობ, რათა ვასწავლო იმას, მცდარად რომ მოათავსა ჩემში თავისი მუსიკალურობა და უფრო დისონანსურად თრთის, ვიდრე უცხო ქვეყნის ქვიშებში ჩირაღდნით წაქეზებული ცხენი.)

იატაკს ვეკვროდი, სახელს ვიძახდი. მწამდა, რომ მოვკვდი და რომ სიკვდილი სახელის თქმა იყო, უსასრულოდ.

ეს არ არის, იქნებ, რისი თქმაც მსურს. ეს თქმა და თვით-თქმა საამური არაა. არ ძალმიძს ჩემი ხმით ლაპარაკი, მხოლოდ ჩემი ხმებით. ან კიდევ ეს ლექსი, შესაძლოა, იყოს მახე, მორიგი დადგმა.

როდესაც გემმა რიტმი იცვალა და სასტიკ წყლებზე იწყო რყევა, მე წამოვდექი როგორც ამაზონი, რომელსაც მხოლოდ თავისი ლურჯი თვალები ყოფნის ყალყზე დამდგარი ცხენის დასამორჩილებლად (თუ ეს არ იყო მისი ლურჯი თვალების გამო?) მწვანე წყალო ჩემს სახეზე, უნდა გსვა, ვიდრე ღამე არ გაიღება. ვერავინ მიხსნის, რამეთუ ვარ უხილავი ჩემივე თავისთვისაც კი, რომელსაც ვეძახი შენი ხმით. სად ვარ? ბაღში.

აი, ბაღი.

1971 წ.