დანართის მეორე ნომერი, მეოცე საუკუნის დასაწყისის ავანგარდული მოძრაობის ტექსტებს ეთმობა და ციურიხისა და თბილისის დადაისტურ, თუ სხვა ავანგარდულ მოძრაობებს შორის მსგავსებებსა და განსხვავებების დანახვის მცდელობას წარმოადგენს.
თბილისი და ციურიხი ის ადგილებია, სადაც ბევრმა ადამიანმა პირველ მსოფლიო ომსა, თუ 1917 წლის რევოლუციას შეაფარა თავი და შექმნა ისეთი სივრცე, სადაც სტილების, ენებისა თუ სხვადასხვა მსოფლმხედველობების თანაარსებობა გახდა შესაძლებელი.
დადაისტური მანიფესტების, თანამედროვე საზოგადოების რადიკალური კრიტიკისა და აბსტრაქტული ჟესტების ძიებასთან ერთად, ციურიხის დადას ერთ-ერთი დამაარსებლის, ჰუგო ბალისა თუ ქართველი ავტორების ტექსტებში, რელიგიის, მაგიის, აღმოსაველთისა და დასავლეთის ინტერესი იკვეთება. თუმცა არა დოგმატური თუ იერაქიული სისტემების არამედ, თითქოს აპოკრიფებისა და ისეთი მოვლენების ძიების სურვილი, რომელსაც კულტურა არ იღებს, ტოვებს და მიზანმიმართულად უარყოფს. ქართული ავანგარდის ტექსტები, გარკვეული მიზეზების გამო შესაძლოა, ამგვარ აპოკრიფებადაც მივიჩნიოთ. ავანგარდის აბსოლუტური ორიენტაცია მომავლისკენ, ამ შემთხვევაში, წარსულის, სხვადასხვა დროის და სივრცის უსასრულო გადაკვეთებს ეხება, თავის თავს კი ცენტრში მოიაზრებს, და იქედან ’შეგნებულად იცინის და აფურთხებს მიზანშეწონილად ზევიდან ქვევით, პერპენდიკულარულად და სწორხაზოვნად.’
ნომრის რედაქტორი ირინე ჯორჯაძე
